كشور ايران به دليل گستردگي و وجود كوهستانهاي بسيار و زمين هاي بياباني و همجواري با دو درياي بزرگ شمال و جنوب و نيز به علت قرار داشتن در مجاورت نسبي اروپا و درياي مديترانه و صحراي بزرگ آفريقا و اقيانوس هند و مرتفعات داخلي آسيا و سرزمين وسيع سردسيري ، داراي آنچنان تنوعي در اقليم است كه در كمتر كشوري ديده مي شود . اثر دوري و نزديكي دريا را مي توان از مقايسه باران بسيار و پوشش گيا هي غني و شرايط انساني سواحل درياي خزر با بيابان هاي خشك و بي آب و علف و خالي از سكنه مراكز ايران به خوبي درك كرد .
در مجموع چهار نوع آب و هوا در ايران قابل تشخيص است كه عبارتند از :
1-    آب و هواي بياباني و نيمه بياباني كه در بخش هاي وسيعي از سرزمين هاي داخلي و كناره هاي جنوبي ايران را پوشش داده است . از ويژگي هاي اين نوع آب وهوا  وجود دره هاي گرماي خشك طولاني است كه بيش از 7 ماه سال را در بر مي گيرد . ميزان بارش سالانه در اين نواحي بين 30 تا 250 ميلي متر متغير است .
2-    آب وهواي كوهستاني ( سرد ومعتدل كوهستاني ) : كه در ارتفاعات و قله هاي بلند ديده مي شود از جمله ، بلندهاي البرز ، زاگرس و نيز قلل رفيع سهند و سبلان جزء اين آب و هوا قرار دارند . بارش سالانه ناحيه از 250 ميلي متر تا 600 ميلي متر متغير است .
3-    آب و هوايي خزري:كه مناطق ميان درياي خزر ورشته كوه هاي البرز را پوشش مي دهد وميزان بارش سالانه دراين نواحي بين 600تا 2000ميلي متر متغير است.
4-    آب و هوايي مديترانه اي : كه خاص مناطق غربي كشور است و در نواحي جنوبي آن آب و هواي نيمه صحرايي گرم نيز بر آن تاثير مي گذارد . در اين نواحي تابستان ها با گرماي شديد در دره ها و هواي معتدل در ارتفاعات همراه بوده و در زمستانها هواي معتدل در دره ها و سرماي شديد در ارتفاعات حكم فرماست .