در عهد پادشاه خطابخش جرم پوش

حافظ قرابه كش شد و مفتي پياله نوش

صوفي ز كنج صومعه با پاي خم نشست

تا ديد محتسب كه سبو مي‌كشد به دوش

احوال شيخ و قاضي و شرب اليهودشان

كردم سؤال صبحدم از پير مي فروش

گفتا نه گفتنيست سخن گر چه محرمي

دركش زبان و پرده نگه دار و مي بنوش

ساقي بهار مي‌رسد و وجه مي‌نماند

فكري بكن كه خون دل آمد ز غم به جوش

عشق است و مفلسي و جواني و نوبهار

عذرم پذير و جرم به ذيل كرم بپوش

تا چند همچو شمع زبان آوري كني

پروانه مراد رسيد اي محب خموش

اي پادشاه صورت و معني كه مثل تو

ناديده هيچ ديده و نشنيده هيچ گوش

چندان بمان كه خرقه ازرق كند قبول

بخت جوانت از فلك پير ژنده پوش