فكر بلبل همه آن است كه گل شد يارش

گل در انديشه كه چون عشوه كند در كارش

دلربايي همه آن نيست كه عاشق بكشند

خواجه آن است كه باشد غم خدمتگارش

جاي آن است كه خون موج زند در دل لعل

زين تغابن كه خزف مي‌شكند بازارش

بلبل از فيض گل آموخت سخن ور نه نبود

اين همه قول و غزل تعبيه در منقارش

اي كه در كوچه معشوقه ما مي‌گذري

بر حذر باش كه سر مي‌شكند ديوارش

آن سفركرده كه صد قافله دل همره اوست

هر كجا هست خدايا به سلامت دارش

صحبت عافيتت گر چه خوش افتاد اي دل

جانب عشق عزيز است فرومگذارش

صوفي سرخوش از اين دست كه كج كرد كلاه

به دو جام دگر آشفته شود دستارش

دل حافظ كه به ديدار تو خوگر شده بود

نازپرورد وصال است مجو آزارش