به طوري كه از حفاري ها و كاوش هاي باستان شناسي بر مي آيد؛ قدمت بافت به بيش از 1000 سال مي رسد. شهرستان ‌بافت در باختر استان كرمان واقع شده و از شمال به بردسير، از خاور به جيرفت، از باختر به سيرجان و از جنوب به ميناب و بندرعباس محدود مي شود. قالي‌بافي در شهرستان بافت رواج كامل داشته و جزو مهم‌ترين صنايع دستي اين منطقه به شمار مي‌روند. قالي هايي كه در اين شهرستان توليد مي شود داراي طرح كرماني و نقش‌هاي شاه عباسي، گلداني، حشمتي، گل بادامي و گل سرخي هستند. بر اساس سرشماري سال 1375 جمعيت شهرستان بافت 122967 نفر و جمعيت شهر بافت 27920 نفر، شامل 5292 خانوار بوده است. مردم بافت مسلمان شيعه و آريايي نژادند و به زبان فارسي با گويش ويژه بافتي نزديك به كرماني صحبت مي كنند. جمعيت شهرستان بافت از طايفه هاي افشار و بوچاقچي، تيره‌هاي‌ميري، آنه‌اي، خوارزمي، اولادي، سليماني، سلاجقه، قلندري، آقاجانلو و گوغري هستند كه در نقاط مختلف زندگي مي‌كنند. شهرستان بافت از نظر كشاورزي بسيار پر رونق بوده و به دو منطقه گرمسيري و سردسيري تقسيم مي شود.
صنايع و معادن
معدن كروميت و معدن سرب از كان هايي است كه تاكنون در اين شهرستان مورد بهره برداري قرار گرفته اند.
كشاورزي و دام داري
شهرستان بافت از نظر كشاورزي بسيار پر رونق بوده و به دو منطقه گرمسيري و سردسيري تقسيم مي گردد. درمنطقه گرمسيري پنبه و مركبات و در منطقه سردسيري گندم، جو و تره بار كشت مي شود. روش آبياري به صورت ديمي و آبي بوده و جهت آبياري زمين هاي تحت كشت از كاريزها و رودخانه ها استفاده مي شود. فرآورده هاي عمده كشاورزي اين شهرستان گندم، جو، كنجد، پنبه، زيره، انگور، انار، بادام، گردو و تره بار مي باشند. به علت مساعد بودن آب و هوا و وجود مناطق كوهستاني، امكانات زيادي جهت پرورش دام فراهم گرديده كه شامل گوسفند، گاو و طيور مي‌شود. اساس اقتصاد شهرستان بافت بر كشاورزي، دام‌داري و قالي‌بافي استوار است. گندم، جو، پنبه، قالي، تره بار، روغن، كتيرا، زيره، كنجد و دانه هاي روغني نيز صادرات اين شهرستان را تشكيل مي‌دهند.
مشخصات جغرافيايي
شهرستان بافت يكي از شهرستان هاي استان كرمان از نظر جغرافيايي در 56 درجه و 37 دقيقه ي درازاي خاوري و 29 درجه و 14 دقيقه ي پهناي شمالي و ارتفاع 2270 متري از سطح دريا قرار دارد. شهرستان بافت از شمال به بردسير، از خاور به جيرفت، از باختر به سيرجان و از جنوب به ميناب و بندرعباس محدود مي شود. به طور كلي آب و هواي بافت خشك و معتدل است. بر اساس سرشماري سال 1375 جمعيت شهرستان بافت 122967 نفر و جمعيت شهر بافت 27920 نفر، شامل 5292 خانوار بوده است. مردم بافت مسلمان شيعه و آريايي نژادند و به زبان فارسي با گويش ويژه بافتي نزديك به كرماني صحبت مي كنند. جمعيت شهرستان بافت از طايفه هاي افشار و بوچاقچي، تيره هاي ميري، آنه اي، خوارزمي، اولادي، سليماني، سلاجقه، قلندري، آقاجانلو و گوغري مي باشد كه در نقاط مختلف زندگي مي كنند. مسيرهاي ارتباطي و دسترسي به اين منطقه نيز عبارتند از:
ـ بافت – بخش رابر، راهي به سوي خاور به درازاي 38 كيلومتر 
رابر – سبزواران، راهي به سوي جنوب خاوري به درازاي 112 كيلومتر-
ـ‌ بافت ـ سيرجان، راهي به سمت شمال باختري به درازاي 130 كيلومتر
ـ راهي به سوي جنوب كه شهر بافت را به دهستان خبر به درازاي 70 كيلومتر، به مركز بخش ارزوييه به درازاي 120 كيلومتر و به سوغان به درازاي 15 كيلومتر پيوند مي دهد و اين راه تا جيرفت ادامه دارد.
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
قدمت بافت به بيش از 1000 سال مي رسد. به طوري كه از حفاري ها و كاوش هاي باستان شناسي بر مي آيد بناي شهر قديم بافت كه درناحيه جنوبي شهر فعلي قرار دارد منصوب به هفت صد سال پيش بوده و شهر جديد در حدود دويست سال قبل ساخته شده است. در حدود عالم (372 هـ . ق) بافت مركز «اقطاع» ذكر شده است. در صورت الارض و تقويم البلدان اين شهر به نام «بافد» آمده و سپس به «بافت» تبديل شده است.

تپه يحيي
به فاصله حدود 260 كيلومتري جنوب كرمان در دشت وسيع "صوغان" تپه خاكي مرتفعي قرار گرفته كه حدود 19 متر از سطح دشت پيرامون ارتفاع دارد. اين تپه كه در حوزه شهرستان بافت قرار دارد به "تپه يحيي" شهرت دارد. تپه يحيي امروزه به عنوان يكي از مهمترين آثار و تپه هاي كليدي در باستان شناسي ايران است. كاوشهاي علمي باستان شناسي اين تپه از سال 1347 به وسيله هيئت مشترك ايراني-آمريكايي و طي چند فصل صورت گرفته است. حاصل كاوشهاي علمي كه در اين تپه عظيم باستاني صورت پذيرفته حكايت از دوره هاي مختلف استقرار انساني دارد. اين محوطه باستاني تقريباً بطورمداوم از نيمه اول هزاره پنجم پيش از ميلاد تا دوره ساساني مسكوني بوده است. در پايان دوره عيلام يعني حدود 2200 سال پيش از ميلاد وقفه اي در تپه يحيي مشاده مي شود كه دليل آن هنوز روشن نيست. قديمي ترين نشانه هاي سكونت بشري در تپه يحيي كه روي خاك بكر وجود دارد , تعدادي خانه هاي كوچك خشتي است كه آثار باقيمانده آنها در پنج لايه روي هم قرار گرفته است.
قديمي ترين اين آثار كه مربوط به نيمه هزاره پنجم پيش از ميلاد است , به صورت محوطه هاي كوچك چهارگوش است كه اندازه هر ضلع آن به حدود 5/1 متر مي رسد. اغلب اتاقها فاقد درگاه است و ورود و خروج احتمالاً از طريق روزن موجود در سقف صورت مي گرفته است. ديوارها از خشتهايي است كه با دست تهيه شده و در آفتاب خشك گرديده است. وجود قطعاتي از چوب , ني و حصير در كف اتاقها حكايت از سقفهاي فروريخته اتاقها دارد.آلات و ابزار پايين ترين لايه يعني دوره 6 (عصر نوسنگي) از استخوان و سنگ چخماق از مهمترين آثار مكشوفه در تپه يحيي اشيايي است كه از سنگ صابون ساخته شده و به صورت مهره هايي ساده تا ساغرهاي زيبايي بوده و جملگي شباهت بسيار به اشياء مشابهي دارد كه در دورترين مراكز تمدن دوران مفرغ همچون "موهنجودارو"مركز تمدن "هاراپا" در دره سند و همچنين در "ماري" واقع در بين النهرين مشاهده گرديده است. در خلال كاوشهاي باستان شناسي , يكي از نقاطي كه احتمالاً معدن سنگ صابون تپه يحيي بوده , كشف گرديده كه آثاري از كندوكاو و تراش خوردگي در عهد باستان در سطح حفره نمودار است و به نظر مي رسد تپه يحيي از مراكز توليد استخراج و صدور سنگ صابوني بوده است. از ديگر آثار باارزش و قابل توجه مكشوفه در تپه يحيي لوحه هاي گلي با خطوط پروتوعيلامي (آغاز عيلامي) است كه از راست به چپ به وسيله قلم نوك تيز بر متن گل نرم ايحاد شده است. گفتني است كه مشابه اين آثار در شوش و تپه سيلك كاشان نيز بدست آمده است.با كشف آثار ارزشمند در تپه يحيي مسلم گرديده كه فرهنگ عيلامي بيشتر از آنچه پيش از اين تصور مي رفت , پردامنه بوده است. تپه يحيي محل و موقعيت مناسبي براي رابطه بين نخستين تمدنهاي بين النهرين و فرهنگي كه بعدها در دره سند ظهور كرده است , بود.

مقبره ميرحيدر (گورخانه)
تاريخ گورخانه واقع در دولت آباد و متعلق به دوران صفوي است. اين بنا داراي گنبد دو پوشه و ايوانهاي رفيع در دو طبقه مي باشد. جبهة خارجي بنا آجري است. مطالب و يادبودهاي متعددي در داخل بنا به خطوط خوش و ممتاز نستعليق و نسخ نوشته شده است. داخل مقبره چند سنگ قبر مرمر ديده مي شود. اين بنا داراي تزئينات گچ بري است.