نهبندان‌ناحيه‌اي است‌كويري، خشك و كم آب. اهميت اين منطقه‌ پيش‌ از‌ اسلام بسيار بيش‌تر بوده است‌ چرا كه اين منطقه‌ در مسير بندرعباس به خراسان قرار داشته و‌ از ‌اين باب موقعيتي سوق‌الجيشي داشته است.‌ جمعيت شهرستان نهبندان در سرشماري عمومي نفوس و مسكن سال 1375 هـ . ش، 43.065 نفر بوده است كه از اين شمار 21.698 نفر مرد و 21.367 نفر زن بوده اند. مردم نهبندان ايراني و‌ آريايي نژادند و با گويش محلي و نزديك به خراساني سخن مي گويند. لهجه آن ها به گويش سيستاني نيز نزديك است و بعضي از آن ها به سيستاني سخن مي گويند. همه نهبنداني ها مسلمان و پيرو مذهب شيعه جعفري هستند. مردم نهبندان سخت‌كوش، مهربان، ساده، آزاده، پاك‌انديش و مهمان نوازند. مهم ترين هنردستي مردم اين ناحيه، قاليچه بافي است. مردم منطقه با توليد‌قاليچه‌هايي با طرح‌هاي بلوچي، تركمني، و نقش هاي گلداني، مددخاني و محلي، درآمد عمومي را افزايش مي دهند و برخي از اين صنايع به خارج صادر مي‌شوند.
مكان هاي ديدني و تاريخي
تپه صيادان در كنار كوه قلعه شاه دژ، تخت سردار ، قلعه نيه، مزار پر سر، مزار پيرحاجيان، مزار يا قدمگاه هماهنگ درباختر شهر نهبندان و مسجد گلستان مكان هاي ديدني و تاريخي اين منطقه را تشكيل مي‌ دهند.
مشخصات جغرافيايي
شهرستان نهبندان با پهنه‌اي بيش از 20 هزار كيلومتر مربع، در خراسان‌جنوبي‌قرار دارد. نهبندان از سوي شمال به شهرستان بيرجند، از باختر به استان كرمان، از جنوب و جنوب خاوري به استان سيستان و بلوچستان محدود است. هواي نهبندان گرم وخشك بوده و زير تأثير آب وهواي كويري اختلاف دماي زيادي بين زمستان و تابستان آن ديده مي شود. بيش ترين درجه حرارت در تابستان ها، 42 درجه بالاي صفر و كم ترين آن در زمستان ها، 10 درجه زير صفر است. در سال هاي معمولي ميزان باران ساليانه نهبندان به 150 ميلي متر مي رسد.
وجه تسميه و پيشينه تاريخي
نهبندان در گذشته «نه» و «نيه» ناميده مي شده است. بيش تر آثار تاريخي، از جمله «تاريخ سيستان» از اين سرزمين با نام هاي بالا ياد كرده اند و گويا از سده 7 هـ . ق به بعد «نهبندان» گفته شده است. «ني» به زبان پهلوي، به معني «بنا» و «شهر» بوده و نظير آن در كلماتي چون نيشابور و نهاوند ديده مي شود. لازم به يادآوري است كه نهبندان در لهجه مردم محل و در گفتگو، كه جنبه خودماني تري دارد، هنوز همان «نه» گفته مي شود. واژه نهبندان شايد از زماني متداول شده، كه روستاي بندان در 75 كيلومتري جنوب خاوري «نه» به گونه زندان و بندان فرمانروايان سيستان درآمده و اين دو نام با هم و در كنار هم به كار رفته اند. به هر حال شهر «نه» در كناره كوير، در پيش از اسلام وجود داشته و از آبادي هاي مهم و استراتژيك آن زمان به شمار مي رفته است.نهبندان، همانند ديگر مناطق خراسان، در سال هاي 30- 31 هـ . ق به دست مسلمانان افتاد و در سده هاي نخستين اسلامي در قلمرو امويان و عباسيان بود. نهبندان از سال 205 هـ . ق تا سال 247 هـ . ق كه يعقوب ليث سيستاني، در سيستان بر روي كارآمد، در دست طاهريان خراسان بود. يعقوب ليث پس از نبردهاي بسيار با دشمنان و عاملان خليفه عباسي، سرانجام در 25 محرم سال 147 هـ . ق، بر سيستان و پيرامون آن چيره شد و نهبندان نيز به قلمرو وي افزوده شد. در 287 هـ . ق، اسماعيل ساماني، در نبردي بر عمرو ليث صفاري پيروز شد و سيستان و خراسان، از جمله نهبندان را به دست آورد. در سال 389 هـ . ق، محمود غزنوي با سرداران ساماني جنگيده بر خراسان چيره شد.
در زمان جانشينان سلطان محمود، سلجوقيان شورش كردند و طغرل اول سلجوقي، پس از چيره شدن بر سلطان مسعود غزنوي،‌ در 429 هـ . ق، به حكومت رسيده سيستان و خراسان از جمله نهبندان را به قلمرو خود افزود. از سال 622 تا 668 هـ . ق، نهبندان يكي از مراكز آباد بوده و والي هايش گاه زير فرمان خوارزمشاهيان كرمان بوده و زماني به نيابت از فرمانروايان سيستان، زمام امور اين ناحيه را نيز به دست داشته اند.
در سال 668 هـ . ق‌كه امير ترشيز (كاشمر) با سپاه مغول به نيه آمد و آن جا را خراب كرد، ملك نصير الدين، فرمانرواي سيستان، پسر خود، شمس الدين علي را به نيه فرستاد تا آن جا را باز سازي كند. سيستان در دوره حكومت ملك نصير الدين توانمند شد و ايالت قهستان از قاين تا ترشيز، تابع سيستان بود و امراي كرمان در هنگام گرفتاري و جنگ، در سيستان پناه مي جستند. ركن الدين محمد، فرزند ديگر نصير الدين، به دليل ناسازگاري با پدر از سيستان رفت و در پيرامون آن، به گشودن دژها و شهرها و تهيه سپاه پرداخت و در شهر نيه استقرار يافت. وي در نيه دژها و باغ هاي متعددي به وجود آورد.پس از پيروزي شاه اسماعيل اول صفوي بر شيبك خان اوزيك و گشودن هرات در سال 916 هـ . ق ، ملك محمود سيستاني - فرمانرواي سيستان - از جانب وي به عنوان حاكم نهبندان و تمامي سرزمين هاي كرانه جنوب هيرمند پايدار شد. به هر حال، نهبندان تا اواخر سده 10 هـ . ق، تابع سيستان بوده است و از اين زمان زير نظر امراي قاين اداره مي شده است، به طوري كه در نيه، حاكمي از سوي آنان مأمور امور ديواني بوده است. اين امر تا ميانه دوره پهلوي نيز ادامه داشته است .

مسجد گلستان نهبندان
اين مسجد حدود 200 سال ديرينگي دارد و از اعتبار وپژه‌اي برخوردار است.

قلعه نيه نهبندان
قلعه‌نهبندان، بارويي داشته كه مسجد جامع در آن بوده است. بنا از خشت و گل بوده و آبش از كاريز تأمين مي‌شده است. قلعه اكنون در ميانه آبادي وجود دارد و داراي برج و بارو و كلاه فرنگي است. براي پاس‌داري آن از خندقي استفاده مي‌شده است.

تخت سردار نهبندان
جايگاه بلندي است كه پيش از جدا شدن افغانستان از خاك ايران، نيه از نواحي تابع هرات به شمار مي‌رفته است. سردار زمان خان،‌‌‌حاكم هرات براي سركوب مردم نيه، كه ماليات نپرداخته بودند رهسپار اين ديار شد او در نيه دستور مي‌دهد جايگاهي بسازند و بر فراز آن تختي به پا كنند. چهل نفر از بزرگان نيه را به حضور طلبيده و همگي را گردن مي‌زند از آن زمان اين محل تخت سردار ناميده شده است.
تپه صيادان نهبندان
تپه صيادان يا تپه صيدو، در كنار كوه قلعه شاه دژ قرار دارد و يك گوشه آن به تپه خربندان پيوند يافته است مردم محل مي‌گويند اين همان خرگاه است كه در شاهنامه فردوسي از آن ياد شده است. به يك سوي او دشت خرگاه بود دگر سوي تا هندوان راه بود.