موسسه تبيان - ايران شناسي
انديمشك در 158كيلومتري شمال اهواز و در دامنههاي جنوبي زاگرس و در كناره خرابه هاي شهر قديمي «لور» واقع شده است.آب آشاميدني شهر انديمشك در نمونه آب شناسي در ايران كم نظير و بيمانند شناخته شده و بهترين نوع آبطبيعي و زلال دراين سامان وجوددارد. آثار تاريخي انديمشك را ويرانه هاي شهر ساساني لور، پل صيحه، بقعه شاهزاده احمد درمازو، قلعهرزه و ويرانههايشهرايلاميزعفراندشت تشكيل ميدهد. مهمترين صنايع دستي شهرستان انديمشك را قاليبافي،جاجيمبافي،گليم بافي و موجبافي تشكيل ميدهد. طرح قاليها بيش تر طرحهاي اصفهان و كاشان با نقش هاي شاه عباس و محلي است. قالي بافي در بيشتر روستاهاي اين شهرستان رايج است |
طبيعت درشهرستان انديمشك |
در 13 كيلومتري جاده انديمشك به اهواز جاده اي منشعب مي شودكه پس از 120 كيلومتر به دهلران مي رسد. چشمه معدني دهلران به فاصله 5 كيلومتري شمال آن از زمين خارج مي شود. دراين منطقه دره وسيعي وجود دارد كه بوي سولفور آن از فاصله دور به مشام مي رسد. آب اين چشمه از دسته آب هاي كلرورسولفاته و بيكربناته كلسيك گرم مي باشد و خواص درماني فوق العاده اي دارد. مردم منطقه به منظور درمان بيماري هاي روماتيسمي،دردمفاصل و استخوان از آب اين چشمه استفاده مي كنند. |
دزفولدر142 كيلومتريشمال اهواز قرار دارد. نام اينمنطقه از واژه «دژپل»يعني قلعه پل گرفته شده است. از قديميترين آثار تاريخي شهر مي توان به محوطه هاي پيش از تاريخ، شهر قديمي جندي شاپور(اولين مركز دانشگاهي ايران)، پل ساساني(با 14 دهانه اصلي و 12 دهانه فرعي)، بافت زيباي معماري سنتي و بناهاي قديمي اشاره نمود. آسياب هاي دزفول، مسجدجامع،بقعه سبز قبا، بازار قديم شهر، مسجد لب خندق، بقعه شاه ابوالقاسم،مجموعه تاريخي شاه ركنالدين، بقعه محمدبنجعفرطيار، بقعهرودبند و خانه تيز نو(اداره ميراث فرهنگي دزفول) از جمله مناطق ديدني و تاريخي اين شهرستان به شمار ميآيند. فرآورده هاي چوبي، نمدمالي، گيوه دوزي، سبدبافي، خراطي، نازك كاري چوب از قبيل قليان، زيرقليان، شمعدان، چوب لباسي، نمكدان و زيرسيگاري از جمله صنايع دستي مردم شهرستان دزفول به شمار ميآيد. |
مساجد و مدار س مذهبي درشهرستان دزفول |
مسجد لب خندق دزفول |
آرامگاهها،امامزادها و زيارتگاه هادرشهرستان دزفول |
آرامگاه يعقوب ليث صفاري دزفول |
بندها و پلهاي تاريخي درشهرستان دزفول |
پل دزفول |
شوش در 118 كيلومتري شمال اهواز قرار دارد. محوطه باستاني شوش بخش بزرگي به وسعت تقريبي 400 هكتار را در بر مي گيردكه در ميان دو رود كرخه و دز واقع شده است. اين محوطه از اوايل هزاره چهارم پيش از ميلاد تا اوايل دوره اسلامي به صورت يكي از مهمترين شهرهاي تاريخ بشر درآمده است. اين شهر يكي از مراكز مهم منطقه جنوب باختري و جنوب ايران بود كه تا دوران عيلامي شهر شوش به عنوان پايتخت زمستاني هخامنشيان، پيش از احداث تخت جمشيد محسوب مي شد كه بعد از سقوط آنان به تدريج از رونق افتاد و به شهر كوچكي در كنار بارگاه دانيال نبي تبديل شد. شهر شوش با حمله مغول ها رو به ويراني نهاد. |
طبيعت درشهرستان شوش |
هواي شوش گرم و خشك است. در مركز اين شهرستان بيش ترين درجه حرارت در تابستان ها 53 درجه بالاي صفر و كم ترين آن در زمستان ها يك درجه بالاي صفر است. ميزان باران ساليانه اين مركز به طور متوسط 250 ميلي متر است. اين شهرستان در جلگه خوزستان قرار گرفته است و هيچ گونه ناهمواري در آن مشاهده نمي شود به طور كلي اين شهرستان يك دست دشتي و هموار است. منابع آبي شهرستان شوش را رودخانه ها تشكيل مي دهند رودخانه مشهور كرخه كه به نام گاماسياب از دامنه هاي الوند سرچشمه گرفته و در لرستان موسوم به رود سيمره مي شود در خوزستان معروف به كرخه بوده و از شمال به جنوب شهرستان شوش جريان يافته و در انتها به باتلاق هورالعظيم وارد مي شود. چون بستر اين رودخانه نسبت به سطح زمين پايين تراست لذا از آب آن به جز در موارد استثنايي و با كمك موتور پمپ استفاده نمي شود. درختان گز، كنار و كهور عمده ترين پوشش گياهي اين منطقه را تشكيل مي دهند. هم چنين گياهان مرتعي براي چراي دام موجود است. روباه، شغال، گرگ، گراز، آهو، كفتار، دراج، كبك، قرقاول، غاز و مرغابي از جمله جانوران اين شهرستان به شمار مي روند. |
مساجد ومدارس مذهبي درشهرستان شوش |
مسجد شوش |
باغها ،كاخها و موزه هادرشهرستان شوش |
موزه شوش |
شهرستان شوشتر در 90 كيلومتري شمال اهواز آثاري از تمدن هاي اعيلامي تا اسلامي را در خود جاي دادهاست. شوشتر در قديم مركز استان خوزستان بود و هم اكنون يكي از شهرهايآباد،با اهميتوتاريخيايناستانبهشمارميرود.ديبايشوشتري شهرت جهانيداشته است و در قرن دهم پوشش كعبه را از ديباي شوشتري تهيه مي كردهاند. |
مسجد سليمان را شايد بتوان اولين شهر پارسي در خوزستان و جنوب باختر ايران ناميد. اين منطقه در 145 كيلومتري شمال شهر اهواز قرار دارد و نام آن برگرفته از تختگاه تاريخي سر مسجد و آتشكده است. در دوره عيلام احتمالا جزيي از ايالات سيماش بوده است. بعدها به واسطه ضعف عيلاميان مسكن پارسيان شده و در دوره هخامنشيان با نام پارسومانش شناخته شده است. آثار به جا مانده از اين ناحيه حداقل به هزاره پانزدهم پيش از ميلاد برميگردد. مسجد سليمان مركز تحولات شگرفي در عرصه اقتصاد ايران بوده است كه از آن مي توان پالايشگاه بيبييان (قديمي ترين پالايشگاه نفت در ايران و خاورميانه) اشاره نمود. |