برخوار و ميمه از شهرستان هاي استان اصفهان است كه در مركز استان واقع شده است. هنر قالي بافي در شهرستان برخوار و ميمه مهم ترين صنعت دستي محسوب مي شود و بيش تر اهالي در كار گاه هاي خانگي به بافت قالي مشغول هستند. قالي اين منطقه از قدمت و اصالت خاصي برخوردار است. قالي هاي بافت ميمه جنبه صادراتي دارند و بيش تر به تهران ارسال مي شوند. اين قالي ها داراي طرح كاشان و نقش هاي افشان، لچك ترنج، جنگلي و هم چنين طرح خاصي معروف به ميمه هستند. در استان اصفهان قالي هاي ميمه طرح منحصر به فردي دارد كه با طرح مناطق ديگر متفاوت است. علاوه بر قالي بافي، كرباس بافي نيز از ديگر صنايع دستي اين شهرستان محسوب مي شود. 
مكان هاي ديدني و تاريخي
مسجد بزرگ گز و مسجد جامع ميمه دو مكان مهم و ديدني شهرستان برخوار و ميمه هستند.
صنايع و معادن
پالايشگاه نفت، نيروگاه برق،كارخانه هاي نساجي قدس، بهريس، ‌بارش، ‌شير پاستوريزه، سنگ بري و ابزار سازي از مهم ترين فعاليت هاي صنعتي شهرستان هستند. از معادن شهرستان برخوار و ميمه مي توان از معدن نمك حبيب الله، گچ گمشه و شن باقرآباد، و سنگ مرمريت ميمه نام برد.
كشاورزي و دام داري
به دليل كمي بارندگي و تبخير زياد، كشاورزي اين ناحيه از جايگاه ويژه اي برخوردار نيست. اين شهرستان در بخش ميمه از لحاظ طبيعي از جايگاه بهتري برخوردار بوده و آباد و سرسبز است. آب مصرفي كشاورزي اين شهرستان از كاريز، چاه ژرف و نيمه ژرف تأمين مي شود. با اين حال با تلاش مردم سخت كوش اين ناحيه، فرآورده هاي كشاورزي مانند : گندم، جو، سيب زميني، روناس، پنبه، صيفي، سبزي، نباتات علوفه اي و ميوه هاي گوناگون به عمل مي آيد. هم چنين در اين شهرستان فرآورده هاي دامي نظير گوشت، پوست، ‌پشم، روغن حيواني و لبنيات نيز به دست مي آيد.
مشخصات جغرافيايي
شهرستان برخوار وميمه، با پهنه اي حدود 6 هزار و 639 كيلومتر مربع، در مركز و شمال باختري استان اصفهان قرار دارد و از دو بخش برخوار ‌در جنوب، و ميمه در شمال، به وجود آمده است. برخوار با پهنه اي حدود 3 هزار و 601 كيلومتر مربع، در شمال شهرستان اصفهان، در 32 درجه و 48 دقيقه پهناي شمالي و 51 درجه و 41 دقيقه درازاي خاوري نسبت به نيمروز گرينويچ قرار گرفته و بلندي آن از سطح دريا حدود يك هزار و 570 متر است. ميمه، با پهنه اي حدود 3 هزار و 38 كيلومتر مربع، در باختر شهرستان كاشان، در 32 درجه و 25 دقيقه پهناي شمالي و 50 درجه و 21 دقيقه درازاي خاوري نسبت به نيمرزو گرينويچ قرار گرفته و بلندي آن از سطح دريا حدود 2 هزار و 540 متر است. اين شهرستان از شمال به شهرستان هاي كاشان و نطنز و نيز استان مركزي، از باختر به شهرستان هاي گلپايگان و نجف آباد، از خاور به شهرستان اردستان و از جنوب به شهرستان هاي اصفهان و خميني شهر محدود است.

منبع آبي اين منطقه را عموما آب هاي زيرزميني تشكيل مي دهند. قنات ها مهم ترين راه دست يابي به آب هاي زيرزميني هستند. اين شهرستان به دليل قرار گرفتن در كنار كوير اردستان؛ هيچ رود سطحي در آن جريان ندارد.

دشت برخواردشت همواري است كه در برخوار و در كنار كوير اردستان گسترده شده است. شهرستان برخوار و ميمه مانند دشت همواري در بخش برخوار و در كنار كوير اردستان گسترده شده است. اين دشت در جهت شمال خاوري به رشته كوه هاي مركزي در جنوب باختري اردستان ختم مي شود. آب و هواي دشت برخوار نيمه بياباني و گرم و خشك است و در زمستان ها آب و هواي سرد و خشك دارد. اين دشت در بخش ميمه و از لحاظ طبيعي جايگاه بهتري داشته و از سرسبزي خاصي برخوردار است. مهم ترين ارتفاعات اين شهرستان عبارت اند از: اشكفت، انجيله، بادامي، يوخلو، هوانيل، نيمه ور، مسته كوه، لاحل، گارسجار و گردن كج.

مسجد بزرگ گز (برخوار و ميمه)
اين مسجد و مناره در شهرگز در 18 كيلومتري شمال شهر اصفهان قرار دارد و مسجد و مناره آن در دوران سلجوقي ساخته شده است. در دوره‌هاي بعد خسارت‌هايي به آن وارد و تعمير و باسازي شده است. صحن مسجد به شكل مربع و درازا و پهناي آن حدود 12 متر است. درايوان باختري اين مسجد، از آثار قابل توجه دوره سلجوقي است. دو راهروي مسجد در دو سوي اين ايوان قرار دارند و در هريك از دو گوشه شمالي و جنوبي ايوان باختري، دو درونگاه به بلندي حدود دو متر و نيم قرار دارد. تزيين‌ طاق‌هاي هلالي شكل آن‌ها از آجر و گچ، مانند تزيين‌هاي سلجوقي درون ايوان خاوري مسجد جمعه اصفهان است و در بالاي هلال‌ها، پشت بغل‌هايي از تزيين‌هاي آجري وجود دارد. محراب سلجوقي ايوان، در گوشه جنوبي آن قرار گرفته و در بخش بالايي آن يك كتيبه ديده مي ‌شود. مناره مسجد گز كه در گوشه شمال باختري آن قرار دارد در گذشته بلندتر از امروز بوده و به مرور زمان خراب شده است. بخشي از آن كه برجاي مانده داراي تزيين‌هاي زيبايي است. بر اساس كتيبه موجود سال ساختمان مسجد، ربع اول سده 6 هجري قمري است.
مسجد جامع ميمه (برخوار و ميمه)
مسجد جامع ميمه مربوط به دوره ظهور اسلام است و گويا در آن زمان آتشكده اي بوده است. اين مسجد با شماره 934 به ثبت تاريخي رسيده است.